روز ششم:
داستان سه ملکه
[ . . . ]
شهزاده را دیدند ردایی به رنگ سرخ خونین و یلی مُرصع به مرواریدهای شیرگون بر تن و تاج مُلکل بر سر، چشم به راه پادشاه، بر سریر نشسته است. . .
[ . . . ]
چون سخن شهزاده به پایان رسید، برخاست و با نگاهی حاکی از تأسف و اندوه، بیرون رفت و . . .
[ . . . ]
در راه، پادشاه، «راساکوشا» را گفت: «دوست من! دیدی که شهزاده باز هم تو را شکست داد و اکنون شش روز از دست برفت؟ اما باکی نیست و من تو را می‌بخشم. بدان سبب تو را می‌بخشم که حکایت تو باعث شد دلدار من بتواند هوش و دانایی خود را آشکار کند. او با نگاه اندوهباری که بر من افکند، دلم را با خود بُرد. حتی با وجود این تصویر هم نمی‌دانم چگونه بار سنگین فراق او را تاب آرم.»
گردی عارض، از ماه و تراش تن، از پیچک و چسبندگی، از پاپیتال و لرزش اندام، از گیاه و نازکی، از نی و شکوفایی، از گُل و سبکی، از برگ و پیچ‌وتاب، از خرطوم پیل و چشم، از غزال و نیشِ نگاه، از زنبور عسل و شادی، از نیزه‌ی نور خورشید و گریه، از ابر و سبک‌سری، از نسیم و بُزدلی، از خرگوش و غرور، از طاووس و نرمی، از آغوش طوطی و سختی، از خاره و شیرینی، از انگبین و سنگدلی، از پلنگ و گرمی، از آتش و سردی، از برف و پُرگویی، از زاغ و زاری، از فاخته و دو رویی، از لک‌لک و وفا، از مُرغابی نر گرفت و به هم سرشت و از او زن ساخت و به مردش سپرد.
در اواخر پائیز ۱۳۲۰ شمسی، زنده‌یاد استاد «مسعود فرزاد» هنگامی که از ایران به انگلستان کوچ می‌کرد، متن انگلیسی «مهپاره» را به من داد و فرمود:« این کتاب به زیبایی غزلی است از حافظ و من خود می‌خواستم آن را ترجمه کنم که نرسیدم. تو آن را ترجمه کن.»
