«حسین منزوی» از جمله شاعران صاحب سبک در ادبیات معاصر ایران است. نمونه‌اش «غزل ششم» از مجموعه شعر «حنجره‌ٔ زخمی تغزل». او شانزدهم اردبیهشت ۱۳۸۳، در پنجاه و هشت سالگی درگذشت. سالی پیش از آن اما چند سروده از اشعارش را با صدای خود در استودیوی انتشارات «دارینوش» ضبط کرده بود. آن صدا و سروده‌ها سالی پس از مرگ او با نام «شوکران‌نوش» انتشار یافت. «زمزمه» یکی از آن اشعار در این مجموعه‌ی شنیداری بود.
از زمزمه دلتنگیم، از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی، نه تاب سخن داریم
آوار پریشانی‌ست، رو سوی چه بگریزیم
هنگامۀ حیرانی‌ست، خود را به که بسپاریم
تشویش هزار «آیا»، وسواس هزار «اما»،
کوریم و نمی‌بینیم، ورنه همه بیماریم
دوران شکوه باغ از خاطرمان رفته‌ست
امروز که صف در صف خشکیده و بی‌باریم
دردا که هدر دادیم آن ذات گرامی را
تیغیم و نمی‌بُریم، ابریم و نمی‌باریم
ما خویش ندانستیم بیداریمان از خواب
گفتند که بیدارید، گفتیم که بیداریم.
من راه تو را بسته، تو راه مرا بسته
امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم
* * *
از «حسین منزوی» در سایت «راوی حکایت باقی
● ترانه‌های «حسین منزوی»
* * *