سرودهٔ «جادوی بی‌اثر» از زنده‌یاد «فریدون مُشیری» را بیشتر با مطلع آن [پُر کُن پیاله را] می‌شناسیم. این شعر اولین‌بار در اوایل دههٔ ۵۰ در برنامهٔ شمارهٔ ۷۷ «گل‌های تازه» [به سرپرستی هوشنگ ابتهاج]، با آهنگی از ساخته‌های «فریدون شهبازیان» و صدای «محمدرضا شجریان» اجرا شد. تکنوازی و جواب آواز در این اجرا از «حبیب‌الله بدیعی» [نوازندهٔ ویولُن] و دکلمهٔ شعر با صدای «آذر پژوهش» است.
پُر کُن پیاله را
کاین آب آتشین
دیری‌ست ره به حال خرابم نمی‌برد!
این جام‌ها ـ که در پی هم می‌شود تُهی ـ
دریای آتش است که ریزم به کام خویش،
گرداب می‌رباید و، آبم نمی‌برد
من با سمند سرکش و جادویی شراب،
تا بیکران عالم پندار رفته‌ام
تا دشت پُر ستارهٔ اندیشه‌های گرم
تا مرز ناشناختهٔ مرگ و زندگی
تا کوچه‌باغ خاطره‌های گریز پا،
تا شهر یادها . . .
دیگر شراب هم
جز تا کنار بستر خوابم نمی‌برد!
هان ای عُقاب عشق!
از اوج قله‌های مه‌آلود دوردست
پرواز کُن به دشت غم‌انگیز عمر من
آنجا ببر مرا که شرابم نمی‌برد . . .!
آن بی‌ستاره‌ام که عقابم نمی‌برد!
در راه زندگی،
با این همه تلاش و تمنا و تشنگی،
با این‌که ناله می‌کشم از دل که: آب . . . آب . . .
دیگر فریب هم به سرابم نمی‌برد!
پُر کُن پیاله را . . .
فریدون مُشیری
از مجموعهٔ «بهار را باور کُن»
* * *
برگشت به فهرست اشعار «فریدون مُشیری»
* * *