از زمان «شیدا» که سرآغاز ترانه‌سرایی در موسیقی معاصر ایران است تا امروز چه بسیار ترانه‌سرایانی که به ذوق‌ورزی و توانایی‌شان، ترانه‌هایی متنوع سروده‌اند. سروده‌هایی که با آهنگ و صدای خوانندگان مختلف، بضاعت موسیقی ما در دوره‌های مختلف شده‌اند. از ترانه‌سرایانی که به موسیقی معاصر غنا بخشید یکی هم پرویز وکیلی بود و نمونه‌هایش ترانه‌هایی که ویگن از او خواند.
دکتر «محمود خوشنام» پژوهشگر و کارشناس موسیقی ایرانی در معرفی «پرویز وکیلی» می‌گوید:
«پرویز وکیلی را در ترانه‌سرایی نو باید از پیشگامان به‌شمار آورد. متاسفانه آن‌گونه که باید قدرش، و قدمتش در قلمرو ترانه‌پردازی شناخته‌شده نیست. شمار چشمگیری از ترانه‌های ماندگار ویگن، متن‌های زیبایی از او را در پیوند با موسیقی عطاالله خرم با خود دارد. در بعضی از ترانه‌های پرویز وکیلی می‌توان نخستین نشانه‌های تمایل به تصویر پردازی‌های نو آورانه را جستجو کرد. در ترانه‌ی «بی‌ستاره»، ستاره‌ای را می‌بینید که رنگش پریده و از ترس ابر سیاه را بر سر کشیده است. در ترانه‌ی شادمانه‌ی «رقص شکوفه» شکوفه‌هایی را می‌بینید که با لب سرخابی به صبا بوسه می‌دهند.
در یکی از بهترین سروده‌های خود (دو کبوتر) راز و نیاز عاشقانه را لطافتی ویژه بخشیده است. او و دلدار، چون دو کبوتر بر شاخساری آشیانه داشته و با هم شب‌ها سر بر بستر پرها سر می‌نهاده‌اند. با وزش هر نسیم آشیانه می‌لرزیده و آن دو از بیم جان بر سر هم پر می‌کشیده‌اند. اینک ولی از هم روی‌گردان شده‌اند و هیچکدام نمی‌داند چه شد که آشنا گشته‌اند و چه شد که اینک از هم جدا مانده‌اند. عطاالله خرم می‌گوید که روزی در دربند تهران دو کلاغ را بر شاخساری دیده است که با هم بگو مگو داشته‌اند. قضیه را برای پرویز وکیلی تعریف کرده و کلاغها خوشبختانه به دو کبوتر تبدیل شده‌اند.» [این گفتگو را در اینجا بشنوید!]
«ایرج جنتی‌عطایی» در اشاره‌اش به دوره‌های مختلف ترانه‌سرایی در ایران می‌گوید:
«یک دوره‌یی هست که ترانه به اوج طلایی خودش ـ از سال چهل و پنج تا پنجاه و هفت ـ می‌رسد، اما پیش از آن‌دوره هم ترانه‌سراهایی بودند که هنجار و قواره و ساختار زبانی ترانه را عوض کرده بودند و به آن شکل دیگری داده بودند که به گمانِ من پُرکارترین و معتبرترین‌شان زنده یاد پرویز وکیلی بود. . .» [برگرفته از کتاب: مرا به خانه‌ام ببر، ایرج جنتی‌عطائی، گفتگو/گزینه‌ی ترانه‌ها/نقد و نظر، به کوشش یغما گلرویی، انتشارات دارینوش، تهران، چاپ دوم، سال ۱۳۸۴، صفحۀ ۲۴.]
* * *
ترانه‌های «پرویز وکیلی» در این سایت
* * *