دشتستانی
شعر: محمدعلی شیرازی
آهنگ: محلی
خواننده: هایده
(دو تا کفتر بودیم هم‌خون و آواز
شبا در لونه و روزا به پرواز
الهی خیر نبیند مردِ صیاد
که آن دوی مرا بُرده به شیراز
تو شهرت داده‌ای بدنومیِ مو
مگر که خدمتت بَد کرده بودُم
برو، برو، برو بیزارم از تو
خیال دارُم که دست بردارم از تو
جونِ جونُم، نا مهربونُم، شُو خُو ندارم)
دلُم امروز به آرومی خود خو کرده
وای جونُم، وای دلبر
یادِ چشمونِ سیاهش منو جادو کرده
وای جونُم، وای دلبر
دلُم پی‌اش پَر میزنه، به هر دری در میزنه
به هر خونه سر میزنه، دلُم، دلُم، دلُم
هنو از دستِ غمش دیده‌ی مو گریونه،
وای جونم وای دلبر
بعد عمری هنواَم مرغِ دلم نالونه
وای جونم، وای دلبر
میرُم می‌گردُم سر به سر
دشت و دمن کوه و کمر
میرُم از او گیرُم خبر
میرُم، میرُم، میرُم
خدا مهربونه،
یار عاشقونه،
دلِ مو جوونه،
وای، وای، وای
خودش خوب میدونه،
که بر جون عاشق جدایی گرونه
وای، وای، وای
(عزیزُم کجایی، آی کجایی، آی کجایی!؟
وِلِ شیرازیُم اِمشو کجایی!؟)
به خدا مثل دلُم، شکل دلُم، پیدا نمیشه هیچ دلی
مثِ این دل که شده رسوای تو، رسوا نمیشه هیچ دلی
ابرو کمونی خوشگله
نامهربونی خوشگله
دلم سی تو پر میزنه،
خودت میدونی خوشگله
* * *