با یاد «غزاله علیزاده» که با چشمان آهویی غمگین خود از «خانۀ ادریسی‌ها» دل بُرید، از «چهار راه»ها گذشت، به جنگل زد و در پگاه چنین روزی (۲۱ اردیبهشت) در پی دردی جانکاه، خود را به مرگی خود خواسته از دار درختی به بند آویخت و غم از دست دادنش را به دل دوستدارانش آونگ کرد. یادش یادمان باشد.
«حسین منزوی» از جمله شاعران صاحب سبک در ادبیات معاصر ایران است. نمونه‌اش «غزل ششم» از مجموعه شعر «حنجرهٔ زخمی تغزل». پیشینه شنیدن این غزل ـ با صدای شاعر ـ به آخر شبی بارانی در پاییز سال ۱۳۵۶ می‌رسد. روز پنجشنبه، ۲۱ مهرماه، چهارمین شب از همایشی که بعدها به «ده شب» معروف شد و شب‌های شعرخوانی و سخنرانی شاعران و نویسندگان ایرانی بود در باغ انجمن فرهنگی ایران و آلمانی که به «انستیتو گوته» شهرت داشت.
از زمان «شیدا» که سرآغاز ترانه‌سرایی در موسیقی معاصر ایران است تا امروز چه بسیار ترانه‌سرایانی که به ذوق‌ورزی و توانایی‌شان، ترانه‌هایی متنوع سروده‌اند. سروده‌هایی که با آهنگ و صدای خوانندگان مختلف، بضاعت موسیقی ما در دوره‌های مختلف شده‌اند. از ترانه‌سرایانی که به موسیقی معاصر غنا بخشید یکی هم پرویز وکیلی بود و نمونه‌هایش ترانه‌هایی که ویگن از او خواند.
از سروده‌های مشهور «احمد شاملو» یکی هم آن دو «شبانه»ای است که بعدها «اسفندیار منفردزاده» بر آنها موسیقی نوشت و ما آنها را با صدای «فرهاد مهراد» به یاد می‌آوریم.
شاید برای شما هم پیش آمده که با دیدن یک نام، یا چهره‌ای آشنا سلسه‌ای از خاطرات به‌هم پیوسته یادتان بیاید که گرچه هر کدام داستان مجزای خودش را دارد ولی در جایی وجهی مشترک می‌یابند و مکمل هم می‌شوند.
حکایت ارتباط «امیر نادری»، «سودابه قاسملو»، «احمد شاملو»، «آیدا» و استاد «هادی شفائیه» با هم از ایندست است.
به لطف یکی از خوانندگان سایت پرند با خواننده‌ای آشنا شدم که تا به حال اصلا نه اسمی از او شنیده بودم «فهیمه اکبر»؛ و نه می‌دانستم بعضی از ترانه‌هایی بسیار شنیده‌شده‌ی دوران ما را او نیز خوانده است.
می‌گویند کوچکترین واحد اجتماع «خانواده» است. یعنی که پدر و مادر، به همراه فرزند یا فرزندانی. به‌جز «لالایی‌ها»یی که مادران به وقت خواباندن فرزند نوزاد خود می‌خوانند [+]؛ در موسیقی ایرانی ترانه‌هایی هم هست که از زبان پدر یا مادر در خطاب به فرزندشان خوانده شده است. در این ترانه‌ها گاه جنسیت فرزند (دختر یا پسر) مشخص و اعلام می‌شود؛ و گاه در شکل عمومی‌تری با عنوان «کودک» یا «فرزند» مورد خطاب قرار می‌گیرد.
در تاریخ ادبیات ایران ـ به‌خصوص در شعر فارسی ـ «مادر» جایگاهی ویژه دارد. از مقام ارجمند او به شایستگی و سپاس یاد می‌کنند و قدر و منزلت او را به سروده‌ای درخور، پاس داشته‌اند. «پدر» اما گرچه در مناسبات اجتماعیِ حاکم در جامعه نصیب بیشتری عایدش شده، ولی باز نتوانسته در اشعار ادبی دوران ما به اندازۀ «مادر» جایی برای خود باز کند.
در تاریخ ادبیات هر کشور، اشعار تغزلی جای ویژهٔ خود را دارند. سروده‌هایی که در آن از حالات عشق گفته شده، سخنی که از هر زبان بشنوی نامکرر است. همه توصیف جلوه‌های یار است و عرض ارادت بسیار به معشوق.
در تاریخ ادبیات ایران ـ به‌خصوص در شعر فارسی ـ «مادر» جایگاهی ویژه دارد. از مقام ارجمند او به شایستگی و سپاس یاد می‌کنند و قدر و منزلت او را به سروده‌ای درخور، پاس داشته‌اند.