چاووش‌های ۱۱ و ۱۲، آخرین آلبوم‌هایی است که کانون موسیقی چاووش در پایان دورهٔ فعالیت رسمی خود منتشر کرد.
چاووش ۱۱ شامل تک‌نوازی سنتور توسط «مجید کیانی» است که در مهر ماه سال ۱۳۶۰ منتشر شد. چاووش ۱۲ اما دو نوازی «پرویز مشکاتیان» (سنتور)، و «ناصر فرهنگ‌فر» (تمبک) بود که در «سه‌گاه»، «بیات تُرک» و «دشتی» اجرا شده است.
نام «گروه چاووش» و مجموعه‌ای که از تلاش اعضای هنرمند آن کانون در ۱۲ آلبوم انتشار یافت، در تاریخ معاصر موسیقی ایران از جایگاهی ارزشمند برخوردار است. پیشینهٔ چگونگی پیدایش این گروه، تشخیص ضرورت‌ها و تلاش در اجرای عملی ایده‌ها با بهره از توانایی‌های دو گروه «شیدا» و «عارف»، نه فقط در زمینهٔ موسیقی، که در بررسی رویدادهای سیاسی و اجتماعی دهه‌های اخیر در ایران قابل مطالعه است.
در اهمیت «گروه چاووش» یکی هم تابلوی مشهوری از هنرمند نقاش معاصر «ایمان ملکی» است که در سال ۱۳۷۵ نقاشی شده است. این اثر زیبا و گویا «موسیقی در خفا» نام دارد.
در این تابلو، حضور و چهره‌های: محمدرضا لطفی، مجید درخشانی، پرویز مشکاتیان (در حال نواختن تار و سه‌تار)، عبدالنقی افشارنیا (بربط یا عود)، بهمن رجبی (تنبک)، پشنگ کامکار (سنتور)، هادی منتظری (کمانچه)، بهزاد فروهری (نی) و محمدرضا شجریان (آواز) را می‌بینیم. فضای اتاق به تک چراغی روشن است و کسی از کنار پرده‌ٔ آویخته به استتار، کوچه را می‌پاید. موقعیت پنجره و کوچه نشان می‌دهد که محل همایش گروه، می‌تواند زیرزمین خانه‌ای باشد. تصویری مستند از تشکیل «گروه چاووش»، و تصوری شاید از شروع آنچه که بعدها در شکل‌های دیگرش به «موسیقی زیرزمینی» مشهور شد.