پروین: او رفت و شب شد

او رفت و شب شد

از رفتنش گویی جانم به لب شد

من مانده از آشیان جدا

بی عشق خود با غم ای خدا

از او نشانی نکرده پیدا فتادم از پا

من گشته رسوای عالمی

بی مونس و یار و همدمی

آن عشق دیرین چه شد که دیگر رمیده از ما

او از دست من دامن کشیده

غم در دل من آفریده

افکنده ما را در دل صحرا در جستجویش تنها
من مانده از آشیان جدا
. . .

با این همه سوز نهانم

یارب چه خواهد شد ندانم

بیگانه شد آن آشنا،

کرد آشنای غم مرا

از کلبه ام دامن‌کشان رفت

چون روشنی از آشیان رفت

من مانده از آشیان جدا
. . .

* * *