در یکی از افسانه‌های قدیمی هندو آمده‌است که خدایان و اهریمنان با هم نشستند و بر آن شدند تا جوهر حیات جاویدان را به‌دست آورند. بدین منظور، به متلاطم ساختن اقیانوس شیر پرداختند. سپس ادویه از گیاهانی بر آن پاشیدند و با اهرم کوه «ماندارا» آن را به هم زدند تا آن‌که جوهر زندگی با چیزهای دیگر به‌دست آوردند. یکی از آن‌ها «ماه» بود که آن را خدای گیاهان می‌نامند.
در زبان سانسکریت، جنسیت «ماه» و «خورشید»، ـ هر دو ـ «نر» است، نه «نر» و «ماده». شاعران هندو هرگاه بخواهند در آثار خود، ماه مادینه‌ای به‌کار برند، قرص ماه را شانزده پاره می‌کنند و پاره‌ای از آن را به نام «زن» برمی‌گزینند. از این روست که زن زیبا را «مهپاره» گویند.
* * *
برگشت به فهرست مجموعه‌ٔ شنیداری «مهپاره»
* * *