گاهی تاریخی که شاعر پای سروده‌اش می‌گذارد مفسری گویا بر معنا و شناسانندهٔ مخاطب شعر برای خواننده است. قطعهٔ «خاک مرا به باد مده» را سیمین بهبهانی در ۲۵ خرداد ۱۳۸۸ سروده است.
خاک مرا به باد مده
گر شعله‌های خشم وطن / زین بیشتر بلند شود
ترسم به روی سنگ لحد / نامت عجین به گند شود
پُر گوی و یاوه‌ساز شدی، / بی‌حد زبان‌دراز شدی
ابرام ژاژخایی‌ی تو / اسباب ریشخند شود
هرجا دروغ یافته‌ای / درهم چو رشته بافته‌ای
ترسم که آنچه تافته‌ای / بر گردنت کمند شود
باد غرور در سر تو، / کور است چشم باور تو
پیلی که اوفتد به زمین / حاشا دگر بلند شود
بر سر کُله گشاد منه، / خاک مرا به باد مده
ابر عبوس اوج‌طلب / پابوس آبکند شود
بس کُن خروش و همهمه را، / در خاک و خون مکش همه را
کاری مکُن که خلق خدا / گریان و سوگمند شود
* * *
نفرین من مباد تو را / زان‌رو که در مقام رضا
دشمن چو دردمند شود، / خاطر مرا نژند شود
خواهی گر آتشم بزنی / یا قصد سنگسار کُنی
کبریت و سنگ در کف تو / خاموش و بی‌گزند شود
سیمین بهبهانی
۲۵ خرداد ۱٣٨٨
* * *
یادنامه‌ی «سیمین بهبهانی» در این سایت
* * *