وحدت . . .
الملک یبغی مع‌الکُفر و لایبقی مع‌الظُلم
وحدت
والا پیامدار!
محمد!
گفتی که یک دیار
هرگز به ظلم و جور نمی‌ماند
برپا و استوار.
آنگاه،
تمثیل‌وار کشیدی
عبای وحدت،
بر سر پاکان روزگار
در تنگ پُر تبرُک آن نازنین‌عبا
دیرینه ای محمد!
جا هست بیش و کم
آزاده را که تیغ کشیده‌ست بر ستم!؟
مرداد ۱۳۵۶
از مجموعهٔ «چهل کلید»
● پانویس:
ـ شعر «وحدت»، اولین بار با صدای خود شاعر در شامگاه شنبه ۲۳ مهر ماه ۱۳۵۶، (شب ششم از ده شب با شاعر ان و نویسندگان) در انجمن فرهنگی ایران ـ آلمان (گوته)، خوانده شد.
* * *
در بارهٔ سرودهٔ وحدت در این سایت:
«وحدت» به دو روایت (بی‌بی کسرایی ـ اسفندیار منفردزاده)
* * *
یادنامه‌ی «سیاوش کسرائی»
* * *