علی نظری: بر مزار مادر (اولین ترانه)

خفته‌ای در دل خاک و زدلم بی‌خبری

هر شب از خاک مزار تو بسر می‌ریزم

دلم خون شد ز تنهایی، ندارد دل شکیبایی

فراغت می کُشد آخر، مرا این درد تنهائی

به جان آتش برافروزم، چو شمعی تا سحر سوزم

به راهت چشم تَر دوزم، ولی دانم نمی‌آیی

به خاطر آیدم روزی که بودی یار غمخوارم

کنون تنها در این خلوت به یادت اشکِ غم بارم

دگر بی‌تو از این دنیای فانی دل بُریدم من

حلالم کن شرابی را که از جانت مکیدم من

(هنوز هم نغمه‌ی لالای تو رسد از عالم بالا به گوشم

بگوشم آید این آوای جانبخش

فراموشت نخواهم کرد مادر اگر چه در دل خاکم خموشم)

* * *