سروده‌ی «یک متر و هفتاد صدم» به شکلی اعلام حضور شاعر نه تنها در عرصه‌ی شعر معاصر ایران که تاکید او بر زن بودن و حقوق شهروندی‌اش است. سیمین بهبهانی این شعر را در مصاحبه‌‌های تلویزیونی نیز دکلمه کرده است. در کلیپ زیر سه نمونه از آن اجراها را بشنوید و ببینید.
يک متر و هفتاد صدم افراشت قامت سخنم
يک متر و هفتاد صدم از شعر اين خانه منم
يک متر و هفتاد صدم پاکيزگی، ساده دلی
جان دلارای غزل، جسم شکيبای زنم
زشت است اگر سيرت من، خود را در او مي‌نگری
هی ها! که سنگم نزنی! آيينه‌ام، می‌شکنم
از جای برخيزم اگر، پُر سايه‌ام، بيد بُنم
بر خاک بنشينم اگر، فرش ظريفم، چمنم.
يک مغز و صد بيم عسس، فکر است در چارقدم
يک قلب و صد شور هوس، شعر است در پيرهنم.
بر ريشه‌ام تيشه مزن! حيف است افتادن من
در خشکساران شما سبزم، بلوطم، کُهنم.
ای جملگی دشمن من، جز حق چه گفتم به سخن؟
پاداش دشنام شما آهی به نفرين نزنم
انگار من زادمتان کژتاب و بد خوی و رَمان
دست از شما گر بکشم، مهر از شما بر نکنم
انگار من زادمتان ماری که نيشم بزند
من جز مدارا چه کُنم با پاره‌ی جان و تنم؟
هفتاد سال اين گُله جا ماندم که از کف نرود
يک متر و هفتاد صدم گورم به خاک وطنم
* * *
یادنامه‌ی «سیمین بهبهانی» در این سایت
* * *