تک‌گویی‌های ماندگار سینما و تئاتر ایران
فیلم «مادر»
نویسنده و کارگردان: علی حاتمی
بازیگر نقش: محمدعلی کشاورز
صدای روی نقش: منوچهر اسماعیلی
دسته: فیلم و نمایش
تک‌گویی‌های ماندگار (سوته‌دلان) بخش دوم
تک‌گویی‌های ماندگار سینما و تئاتر ایران
سوته‌دلان: نویسنده و کارگردان: علی حاتمی
بخش دوم
بازیگر نقش مجید: بهروز وثوقی
صدای روی نقش: منوچهر اسماعیلی
تک‌گویی‌های ماندگار (سوته‌دلان) بخش اول
تک‌گویی‌های ماندگار سینما و تئاتر ایران
سوته‌دلان: نویسنده و کارگردان: علی حاتمی
بخش اول
بازیگر نقش مجید: بهروز وثوقی
صدای روی نقش: منوچهر اسماعیلی
تک‌گویی‌های ماندگار (طوقی)
واگویه‌های «سید مرتضی» در فیلم «طوقی» یکی از چند تک‌گویی ماندگار در سینمای ایران است. بهروز وثوقی بازیگر نقش سید مرتضی در تعریف خاطره‌ای از فیلمبرداری این صحنه آن را «یکی از قشنگ‌ترین بخش‌های فیلم» می‌داند. آنچه ناگفته مانده، اما ما می‌دانیم نقش «چنگیز جلیلوند» در اجرای استادانه‌ی این تک‌گویی در آن صحنه است.
تک‌گویی‌های ماندگار (شهر قصه)
تک‌گویی‌های ماندگار سینما و تئاتر ایران
نمایشنامۀ «شهر قصه»
«محمود استادمحمد»
یک داستان عشقی بسیار کوتاه، و مقداری با ارزش!
خیلی وقت پیش نبود که تب «مینی‌مالیسم» دامن داستان‌نویسی معاصر را گرفته بود. همین دیروز بود انگار. این خیلی بسیار کوتاه‌نویسی! را داستان‌های «کف دستی» هم می‌گفتند.
یادمان «سوسن» (قیصر)
سال ۱۳۴۸ است که برای اول بار صدایش به سینما کشیده می‌شود. «ناش ناش نیناش ناش، کلاه مخملی رو باش». شعرش را «تورج نگهبان» گفته و آهنگش را «اسفندیار منفردزاده» مخصوص برای فیلم «قیصر» ساخته است. ترانه‌ای که «شهرزاد» (کبری سعیدی) در اولین نقش سینمایی خود آن را می‌خواند و می‌رقصد.
یادمان «سوسن» (حسن کچل)
شروع سال ۱۳۴۹ با اکران نوروزی فیلم پر فروش «حسن کچل» ساختۀ «علی حاتمی» است. اولین فیلم موزیکال سینمای ایران. فیلمی که تمام گفت‌وگوهای آن در قالب اشعار و ترانه‌های محلی و مردمی و همراه با اجرا و صدای ضرب انجام می‌شود.
یادمان «سوسن» (دنیای پُر امید)
هنوز سال ۱۳۴۸ است. ترانۀ «نمیشه» یکی از اولین خوانده‌های «سوسن»، با شعر و آهنگی از «منوچهر گودرزی» چنان در میان مردم گل کرده که کارگردان فیلم «دنیای پر امید»، به امید جذب تماشاچی و فروش بیشتر، اجرای این ترانه را با صدا و حضور «سوسن»، در فیلم جا می‌دهد.
یادمان سوسن (پنجره)
حالا سال ۱۳۴۹ است. «سوسن» دیگر فقط نمی‌خواند، بازی هم می‌کند. در صحنه‌ای از فیلم خوب و خوش ساخت «پنجره» از «جلال مقدم»، با بازی «بهروز وثوقی» و «گوگوش».
با اینکه زبان گفتار آدم‌های فیلم دور از ادبیات و فرهنگ کوچه بازار است و فضا و ساختار آن از نوع فیلم‌های لومپنی و کلاه‌مخملی رایج نیست؛ «جلال مقدم» اما چند ترانۀ به اصطلاح لاله‌زاری را در جای درست خود به کار می‌گیرد و در آن میان انگار حق «سوسن» را چرب‌تر ادا می‌کند!