بزرگ لشگری – برگه 4 – راوی حکایت باقی

مرضیه: مکن ای دوست

مرضیه مکن ای دوست

مکن ای دوست
شعر و ملودی: علی‌اکبر شیدا
تنظیم آهنگ: بزرگ لشگری
خواننده: مرضیه

مکُن ای دوست مکُن
این همه بیداد مکُن

مبَر از یاد مرا
وز دیگران یاد مکُن
وز دیگران یاد مکُن

قربان برم روی تو را
وان چشم جادوی تو را
روی تو را، موی تو را
کمندِ گیسوی تو را

بر لبِ بام بیا
گوشه‌ی ابرو بنما
روزه‌دارانِ رُخت
منتظر ماهِ نواند

از آن زلفِ کجت
سلسله بر گردنم
ای حبیبم، طبیبم
از آن لعلِ لبت
قوتِ روح و بدنم
ای حبیبم، طبیبم

خیز و به رقص اندرا
ای صنمِ مه‌لقا
ای حبیب، ای عزیز، سروِ نازِ روانم
با منِ «شیدا» نشین
ای صنمِ مَه‌جبین
ای حبیب، ای عزیز، کی میایی بَرِ من

* * *

مرضیه: لب لعل

مرضیه لب لعل

لب لعل
شعر و ملودی: علی‌اکبر شیدا
تنظیم آهنگ: بزرگ لشگری
خواننده: مرضیه

وعده کردی، وعده کردی لبِ لعلت را ببوسم
لب لعل نمکینت به مثال غنچه ی تر
دیشب برِ ما بود، برِ ما بود یار من
چقدر با صفا بود، با وفا بود یار من

قدِ رعناش را ببین
زلفِ چلیپاش را ببین
بشکند یا نشکند آخر دلِ آواره را
ببوسم، یا نبوسم لعلِ بُتِ مهپاره را
دیشب بَرِ ما بود، بَرِ ما بود یار من
چقدر با صفا بود، با وفا بود یار من

نیست چون دسترسی تا رخ زیبات را ببوسم
رُخِ زیبای تو مانند ندارد، ندارد، ندارد، ندارد

دیری‌ست که دلدار پیامی نفرستاد
ننوشت کلامی و سلامی نفرستاد
فریاد که آن ساقی شکّر لبِ شیرین
دانست که مخمورم و جامی نفرستاد

ای حبیبِ من، ای طبیبِ من
عشقِ روی تو شد نصیبِ من
ای نگارِ من، گلعذارِ من
شرحِ عشق تو، شد شَعار من

* * *

مرضیه: گل گندم

مرضیه گل گندم

گل گندم
شعر: محلی
آهنگ: بزرگ لشکری
خواننده: مرضیه

گل گندم شکفته، گل گندم یار
می‌کارم همچین و همچون گل گندم، گل گندم، گل گندم، یار
می‌کارم همچین و همچون گل گندم، گل گندم، گل گندم، یار
گل گندم یار، گل گندم یار
گل گندم یار، گل گندم یار
گل گندم یار، گل گندم یار
گل گندم یار، گل گندم یار
آسمون آبی و ماه می‌درخشد یار، آسمون آبی و ماه می درخشد یار
حاصل من شده سبز و دگرم از چه بود ترس و هراس ای یار
حاصل من شده سبز و دگرم از چه بود ترس و هراس ای یار
گل گندم یار، گل گندم یار
گل گندم یار، گل گندم یار
گل گندم یار، گل گندم یار
گل گندم یار، گل گندم یار
ز دل مهر رُخ تو رفتنی نیست یار
غم عشقت به هر کس گفتنی نیست یار
ولیکن سوزش مهر و محبت یار
می‌‌دونند مردم، بنهفتنی نیست یار
. . .
. . .