«من به «باکو» رفته بودم. آنجا رفتم کنار «خزر». سال‌های سال در ایران که بودم، وقتی به شمال می‌رفتم به آن‌طرف دریا نگاه می‌کردم که در مه فرو رفته بود یا در انتهای افق فرو می‌رفت؛ و همیشه فکر می‌کردم که در آن‌سوی خبرهاست، و من دورم، و حسرتی بر دلم بود. این‌بار در باکو از این‌طرف دریا را نگاه می‌کردم؛ و اسم این شعر من هست: از این‌سوی با خزر.» [توضیح سیاوش کسرایی پیش از خواندن شعر]
پس از من شاعری آید
سیاوش کسرایی
(صدای شاعر)
باور
سروده‌ای از سیاوش کسرائی
با صدای دخترش: بی‌بی کسرائی
موسیقی: فرید روزبه
با هر چه شعله‌ام به جان است
سیاوش کسرایی
(صدای شاعر)
ادامه خواندن سیاوش کسرایی (صدای شاعر) با هر چه‌ام که شعله به جان است
به سبز جاودانِ من
(وطن)
سیاوش کسرایی
ادامه خواندن سیاوش کسرایی: به سبزِ جاودانِ‌من (مجموعه ترانه‌ها)
به من گفتی که دل دریا کُن ای دوست
(دو بیتی‌های سیاوش کسرایی)
پاییز سال ۱۳۵۶ در دوره دوم فعالیت کانون نویسندگان ایران، ده شب شعر و سخنرانی در محل انجمن فرهنگی ایران و آلمان (انستیتو گوته) برگزار شد. در شامگاه شنبه ۲۳ مهر ماه آن‌سال (شب ششم) سیاوش کسرائی در مجموع ۱۱ شعر از سروده‌های خود را خواند. [ره‌آورد، شاعر، شعر یونانی، هجوم، شکفتن، غزل برای درخت، این‌بار، بر حصار سنگ، پرنده، وحدت، آغاز]
