عطاالله خرم از جمله هنرمندانی بود که در آهنگ‌سازی با استفاده از ماندولین و گیتار ریتم‌های شاد و پر تحرک موسیقی غربی را به کار می‌گرفت. هنرمند پُرکاری بود و ساختن بیش از ۴۵۰ قطعه آهنگ و ترانه را در کارنامه‌ی خود دارد. برگزیده‌ای از مجموعه آثار او را با صدای خوانندگان مختلف در جعبه موسیقی زیر بشنوید.
شما هم حتما ضرب‌المثل «المعنی فی بطن الشاعر» را شنیده‌اید. لغت‌نامه‌ی دهخدا در توضیح آن نوشته: «در جایی استعمال کنند که معنی بیتی یا عبارتی خوب دریافته نشود» این را گفتم که به بیتی در شعری از سروده‌های «شهریار» اشاره کنم. هر چند که او در اشعارش زبانی روان دارد و در معنا از گنگ و نامفهوم بودن دور است.
ادامه خواندن «شهریار» و لذتِ «شیر و شکر» در آن «کوچه‌ی مأنوس»
«محسن یلفانی» برای علاقمندان به ادبیات نمایشی و دوستداران تئاتر نامی آشناست. نمایشنامه‌ی «آموزگاران» یکی از کارهای مشهور اوست که اولین بار در ۱۴ دی‌ماه سال ۱۳۴۹ به نمایش در آمد. (۳۵ روز پیش از واقعه‌ی سیاهکل در ۱۹ بهمن ماه همان‌سال). کارگردان این نمایش «سعید سلطانپور» بود و هفت بازیگر مرد از جمله «ناصر رحمانی‌نژاد»، «رضا بابک» و «اکبر زنجانپور» در آن ایفای نقش می‌کردند.
ادامه خواندن داروَگ «نیما» با صدای «شاملو» در تله‌تئاتر «آموزگاران»
این تصویر از دست‌نوشتهٔ «ابراهیم گلستان» اولین بار در سایت فرهنگی «سه‌پنج» منتشر شد؛ با این توضیح که: «متن اندک زمانی بعد از مرگ فروغ فرخزاد نوشته شده است و تایید کنندهٔ علاقهٔ شدید [ابراهیم] گلستان به فروغ، و نشانگر اندوه‌اش از مرگ زود هنگام اوست.»
«ویکتور خارا»، گیتاریست، شاعر، آهنگساز و آوازخوان شلیایی برای ما ایرانیان نامی آشناست. اکثر ما اول‌بار نام و صدای او را در سالهای اول پس از انقلاب شنیده‌ایم. به ابتکار «سازمان انتشاراتی، فرهنگی، هنری ابتکار» که «ابراهیم زالزاده» مدیرش بود و با دکلمه‌های «مظفر مقدم» از چند سروده ـ ترانه‌ای که «احمد شاملو» و «محمد زرین‌بال» از او ترجمه کرده بودند.
«آهو» نام روستایی در پنج کیلومتری شمال «آشتیان» در استان مرکزی است که از شمال به «تفرش» می‌رسد. قنات‌های آب روان دارد و اینطور که می‌گویند در ایام ماضی نیز دشت‌های سرسبزش مرتع آهوان بوده است. در روزگاری نه چندان دور اما از قرار در این روستا دبستانی هم به نام «فروغ فرخزاد» وجود داشته است. سند آن، همین اطلاعیه‌ی «دفتر امور اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی» در خطاب به «سرکار سرهنگ محمد فرخزاد» در ششم شهریور ماه سال ۱۳۵۰. (پدر فروغ، نظامی و متولد تفرش بود.)
پروین خیربخش (فروزان)
۴ شهریور ۱۳۱۶ ـ ۴ بهمن ۱۳۹۴
«فردین» و «فروزان» دو نماد شاخص «فیلمفارسی» در سینمای ایران بودند. استعدادشان در بازیگری ذاتی و تا حدی بود که سازندگان فیلم‌های تجاری را راضی می‌کرد. و البته اگر از طرف فیلمسازان مؤلف دعوت به کار می‌شدند حتما که توانایی خود را در ارائه‌ی نقش‌های متفاوت هم نشان می‌دادند. آنچنان که از «فردین» در فیلم «غزل» ساخته‌ی مسعود کیمیایی دیدیم و «فروزان» را در فیلم «دایره مینا» به کارگردانی داریوش مهرجویی.
پیشینه‌ی توصیف «مانده بر جا آتشی از کاروانم» از «تورج نگهبان» در ترانه «سوگند» با صدای «ویگن»؛ و «آتشی ز کاروان جدا مانده» از «بیژن ترقی» که «دلکش» خواند شاید به شعر «اجاق سرد» سروده‌ی «نیما یوشیج» برسد. آنجا که می‌گوید: «مانده از شبهای دورا دور / بر مسیر خامُش جنگل / سنگ‌چینی از اجاقی خُرد / اندرو خاکستر سردی»
«عزت‌الله انتظامی» بازیگر توانا و نام‌آشنای تئاتر و سینمای ایران است. خاطره‌ی او از ایفای نقش ژاندارم در فیلم «صادق کُرده» ساخته‌ی «ناصر تقوایی» خواندنی و قابل تأمل است. یادش گرامی باد.
در آن سالها اینطور بود که خوانندگان ترانه توسط آهنگسازان «کشف» می‌شدند. دلکش را مهدی خالدی کشف کرده بود و حمیرا و هایده از کشفیات استاد علی تجویدی بودند. گرچه خواننده بعد از جا افتادن و به شهرت رسیدن خود انتخاب می‌کرد که با کدام آهنگساز و ترانه‌سرا کار کند. آنچنان که حمیرا بعدا همسر و همکار پرویز یاحقی شد؛ و دلکش بهترین کارهایش با آهنگی از ساخته‌های علی تجویدی بود.
ادامه خواندن نوای ساز «علی تجویدی» صدای رسای «دلکش» (ترانه‌های مشترک)