خونه
شعر و دکلمه: ایرج جنتی‌عطائی
آهنگ: بابک بیات
تنظیم: محمد اوشال
خواننده: داریوش اقبالی
در مرور پیشینۀ «ترانۀ نوین» در تاریخ موسیقی معاصر ایران، ترانه‌سراهای کم و بیش شناخته‌شده‌ای داریم، آنچنان‌که آهنگ‌سازان نام‌آشنا، و البته که ترانه‌خوانان مشهور.
در همین فصل «ترانۀ نوین»، اما وقتی به بخش «ترانۀ معترض» می‌رسیم فقط چند نفری که در جمع به تعداد انگشتان دو دست هم نمی‌رسد ـ از ترانه‌سرا و آهنگساز و خواننده ـ هستند که آغازگر این حرکت بوده‌اند و می‌توان آنها را در معرفی و تثبیت این نوع از هنر ترانه مبتکر و پیشرو دانست.
به کارنامۀ فعالیت‌های هنری همین جمع چند نفری که می‌رسیم، همواره چند ترانۀ مشخص است که در هر پژوهش و مقاله‌ای مربوط به موضوع «ترانۀ معترض»، (یا به زبان عامۀ مردم «ترانۀ سیاسی»)، از آنها نام می‌برند و نمونه‌های روشن و مستند این نوع از هنر ترانه هستند.
کارنامۀ آثار این جمع را می‌توان در چند مثلث هنری جمع‌بندی و بررسی کرد. از آن چند مثلث‌های هنری، یکی (اسفندیار منفردزاده، شهیار قنبری، فرهاد مهراد) بود و دیگری (بابک بیات، ایرج جنتی‌عطائی، داریوش اقبالی) با ترانه‌هایی چون: «جنگل»، «خونه» و «بُن‌بست» که هنوز هم اعتبار «ترانۀ معترض» است.
* * *
«دکلمه ـ ترانه»های «ایرج جنتی‌عطائی» در این سایت:
● جنگل
● خونه
● بن‌بست
● به من چه!؟
● پروانه‌ای در مشت
● همسال نعره‌ی نه! (برای زندان اوین)
● «تا گل سرخ شدن» مرثیه‌ای برای «خسرو گلسرخی»
* * *