«سیاوش کسرایی» را بیشتر با منظومهٔ بلند «آرش کمانگیر» به یاد می‌آوریم. بخش‌هایی از این سروده یکی از درس‌های کتاب فارسی در سال‌های گذشته بود. در پاییز سال ۱۳۵۶ در شب‌های شعرخوانی انستیتو گوته [ده شب] حضور او در کنار دیگر نویسندگان و شاعران معاصر اعتباری بر برپایی این حرکت فرهنگی بود.
شعر «وحدت» را دوستداران او نخستین‌بار در همین شب‌ها از زبان شاعر شنیدند؛ سروده‌ای که سال بعد با آهنگی از «اسفندیار منفردزاده» و با صدای «فرهاد مهراد» اجرا شد.
اما «وحدت» اولین شعر سیاوش کسرایی نبود که ترانه می‌شد. دو سالی پیش از آن، زمانی که «هوشنگ ابتهاج» [سایه] در رادیو ایران سرپرست برنامهٔ گل‌ها بود؛ سه ترانه بر اساس اشعار سیاوش کسرایی ساخته و در برنامهٔ «گلچین هفته» پخش شده بود. «بهانه» با صدای «عهدیه»، «بهار می‌شود» با صدای «فریدون فرهی» و «اشک مهتاب» با صدای «محمدرضا شجریان» که از آن سالها تا هنوز به گوش‌آشناترین آن ترانه‌ها است.
سیاوش کسرایی اما «ترانه‌سرا» نبود. آنچه از سروده‌های او چه در زمان زندگی یا پس از درگذشتش به شکل ترانه اجرا شد همه برآمده از ذوق آهنگ‌سازان و خوانندگان آن، و البته استقبال مردم است.
در جعبهٔ موسیقی این صفحه چند نمونه از ترانه‌هایی که بر اساس سروده‌های سیاوش کسرایی اجرا شده را می‌شنوید. اگر شما هم نمونه‌های دیگری می‌شناسید خبر دهید تا به این مجموعه اضافه شود.
* * *
یادنامهٔ «سیاوش کسرایی» در سایت «راوی حکایت باقی»
* * *