دو ماهی: سروده و دست‌نوشته‌ی «شهیار قنبری»
۸ فروردین ۱۳۵۰
شعری ماندگار از «سایه» و خطی به یادگار از «صمد بهرنگی»
از ایده و ابتکارهای خوب جوانترها در سالهای دور یکی هم این بود که دفتری را برای یادگار نویسی دوستان و همکلاسی‌هایشان اختصاص می‌دادند. معمولا جمله‌ای از بزرگان، قطعه‌ای کوتاه، یا چند بیتی از شعری به دستخط دوست؛ و پای آن امضا و تاریخ نگارش.
داستانهای شاهنامه (دکتر محمدجعفر محجوب)
دکتر محمد جعفر محجوب در دانش و اشراف بر ادبیات کهن ایران استاد تمام بود. آنچنان‌که در فرهنگ و ادب عامه سوادی کامل داشت. از ویژگی‌های او توضیح و تفسیر هر مقوله و موضوعی به کلامی روان و زبانی ساده و همه‌فهم بود. گرمی لحن و سخنی که زنگ و رنگ کلام نقالان شاهنامه‌خوان را داشت.
نصرت رحمانی: شعر ناتمام (مجموعه ترانه‌ها)
چهره‌ای دیگر از «فروغ» بی‌نقاب
از گذشته و زندگی فروغ فرخزاد بسیار نوشته‌اند. «اسیر»ی که به «عصیان» خود را از پس «دیوار» بیرون و «تولدی دیگر» یافت. فروغ اما جز آنچه که همگان در باره‌‌ی او می‌دانیم چهره‌های کمتر دیده‌شده‌ی دیگری هم داشته که آن را در خاطرات به یاد مانده از او می‌توان دید. فروغ در مقام انسانی دردآشنا و همدلی‌هایی به شیوه‌ی خودش.
حکایت ترانه «بخوای نخوای همینه» (سوسن)
شهیار قنبری در مقام ترانه‌سرا از پیشگامان ترانه‌ی نوین در ایران است. در کارنامه‌ی فعالیت‌های هنری او اما مقوله‌ی سینما هم نمود ویژه‌ای دارد. او به جز بازیگری [در فیلم خانه‌خراب]، نوشتن فیلمنامه و کارگردانی [فیلم شام آخر]، چندین ترانه‌ی متن فیلم هم سروده است.
از کلاغ‌های «عطاالله خُرم» تا کبوترهای «پرویز وکیلی»
و اما آگاهی از داستانِ پیدایش یا ماجرایی که باعث سرایش و شکل گرفتن ترانه‌ای شده است هم جذابیت و لطف خودش را دارد.
حکایت ترانه «دوستت دارم میدونی» (سوسن)
«سعید دبیری» به عنوان ترانه‌سرا کارنامه‌ی پُر و پیمانی دارد. ترانه‌هایش در کیفیت هم متنوع است. از زمستون [افشین مقدم]، فرنگیس [سیاوش قمیشی]، قلک چشات [سیمین غانم]، پرنده [گوگوش]، تا ترانه‌ی «دوستت دارم» با صدای سوسن که به قول خودش «قافیه مافیه هم نداشت!» داستان چگونگی سرودن این ترانه را از زبان خود او بشنوید.
ترانه‌هایی با صدای «رامش» و دیگران
برای بسیاری از ما نام ترانه‌ی «نماز»، یادآور اجرای آن توسط. دو خواننده‌ی نام‌آشناست. یکی «فریدون فروغی»؛ و دیگری با صدایی که به‌قول شهیار قنبری ـ سراینده‌ی شعر ترانه‌ی نماز ـ. مثل هیچ صدایی نیست. صدای رامش.
خاطره‌ای از دیدار غلامحسین ساعدی و بزرگ علوی
در تابستان سال ۱۹۸۴ [۱۳۶۳] [غلامحسین] ساعدی تلفن کرد و خبر داد که بزرگ علوی از سوئیس به پاریس می‌آید و سه چهار روزی مهمان او خواهد بود. از من خواست که در آن مدت سر کار نروم و تمام وقت با او باشم که به تنهایی از عهده‌ی پذیرایی او برنخواهد آمد. روز موعود ساعت ۹ صبح به خانه‌ی ساعدی رفتم.