«نصرت رحمانی»، شاعری که در آن سالهای دور در غبار گم شد. و این مجموعه از اشعار و صدای او تا خاطرش از یادها نرود.
سی و پنج ـ شش سالی پیش، مجموعه‌ای برگزیده از سروده‌هایش را با صدای خود دکلمه کرد که در دو نوار کاست منتشر شد. یکی تلخ و برهنه، بی‌هیچ نوایی از موسیقی، (موسسه فرهنگی کاسپین)، و دیگری همراه با قطعاتی از ساخته‌های «مجید انتظامی»، کار کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان. شادا که «صدا» هست و تنها صداست که می‌ماند. با یاد روشن او که «شاعر شعر سیاه» می‌خواندندش، چند سروده از این مجموعه را بشنویم تا نگویند که از یاد فراموشانند.
صدای شاعر:
● تاول [۱ تا ۷] (صدای شاعر)
● میعاد در لجن (صدای شاعر)
● شعرهای نصرت رحمانی (کانون پرورش فکری)
ترانه‌ها:
● لیلی (انیس معین)
● وداع تلخ (مینو جوان)
● تریاک (فراز عبداللهی)
● پاییز چه زیباست (انیس معین)
● شعر ناتمام (مینو جوان / مظفر شغیعی)
متفرقه
● مادر (نگاهنگ)
● میعاد در لجن (نگاهنگ)
● حکایت کیف چربی «نیما یوشیج»
* * *