در انبوه ترانه‌هایی که شنیده‌ایم، ترانه‌هایی هم هستند که ضمن شیوایی شعر و کلام، یا زیبایی ملودی و آهنگ و گیرایی صدای خواننده‌ٔ آن، سرگذشت و ماجرایی نیز در پیشینه‌ٔ خود دارند؛ حکایتی که آگاهی از آن، لطف شنیدنش را دو چندان می‌کند و پس از آن، شنونده حسی تازه و ارتباطی نزدیک‌تر با آن ترانه را در خود می‌یابد.
حتما که شما هم این عکس را دیده‌اید. مرضیه بر مزار بنان در چهلمین روز درگذشت او. ثبت این تصویر کار کامران جبرئیلی عکاس نام‌آشنا است. او خود در خاطره‌نوشته‌ای ماجرای مربوط یه ثبت این عکس را نوشته است. نوشتاری که در ضمن از خلال سطور آن ظرایفی از رفتار مرضیه نیز پیداست. مثلا آنجا که: «مرضیه سیگاری دود می‌کند و بعد از هر پکی که می‌زند، آن را به دست یکی از آقایان که در کنارش ایستاده می‌دهد که او برایش نگه دارد تا پکی دیگر.»
کاروان لالهها
شعر: بهادر یگانه
آّهنگ: انوشیروان روحانی
خواننده: مرضیه
بگذار بسوزم
(غمگین چو پاییزم از من بگذر)
شعر: تورج نگهبان
آهنگ: [همایون] خُرم
خواننده: مرضیه
