امروز (۳۱ شهریور ماه) سالگشت زادروز «پرویز یاحقی» است. یادش گرامی. از مثلثهای هنری مشهور در عالم ترانهسرایی، یکی هم جمع سه نفرهی «پرویز یاحقی» [آهنگساز]، «بیژن ترقی» [ترانهسرا]، و «حمیرا» [آوازخوان]، بود. از نتایج کار گروهی این جمع، یکی هم آن چند برنامهی «گلهای رنگارنگ» بود که در نزد اهل نظر جلوهای یافت و پسند عام و خاص واقع شد.
برچسب: پرویز یاحقی
رقص پروانه (بیژن ترقی، پرویز یاحقی، تاجیک)
امروز (۲ فروردین) ۵۹ سال از اجرای ترانه «رقص پروانه» میگذرد. آهنگی در مایهی ترانههای مردمی با صدای تاجیک که شعرش از بیژن ترقی و آهنگش را پرویز یاحقی ساخته بود. به قول حافظ «تو عمر خواه و صبوری» تا سال آینده در چنین روزی از شصتسالگی این ترانه برایتان بنویسم.
حکایت ترانه «باغ گل» به روایت «حمیرا»
«. . . شما نمیدونید که پرویز یاحقی و بیژن ترقی چقدر همدیگه رو دوست داشتند. من میتونم به اینها لقب مولانا و شمس تبریزی بدم. اینقدر که اینها عاشق و معشوق هم بودند.
حسن گلنراقی ـ مرا ببوس!
مرا ببوس
شعر: هاله [حیدر رقابی]
ویلون: پرویز یاحقی
خواننده: حسن گلنراقی
پوران: تکدرخت (مجموعه ترانهها)
«طوفان از من چه شاخهها شکسته»
(پیشینۀ ترانۀ «تکدرخت» و ریشههای آن)
مهر آفرین (نواب صفا، پرویز یاحقی، الهه)
در اینجا ترانهای میشنویم بهنام «مهر آفرین» [. . .] آهنگ گوشنواز پرویز یاحقی، صدای خاطرهانگیز الهه و شعر زیبای اسماعیل نواب صفا.
دل به وجد آرد به گلشن رقص پروانه (نگاهنگ)
دل به وجد آرد به گلشن رقص پروانه
میپرد از روی گلها شاد و مستانه
. . .
حکایت ترانهی «مرا ببوس» از آغاز تا امروز
در سرنوشت یک ملت، و در تاریخ هنر، گاه اثری چنان روح زمانه را تصویر میکند، و چنان حس و جان مردمان را بیان میکند که بهعنوان جزئی پایدار از فرهنگ و تاریخ یک ملت، همواره برجا میماند. ترانۀ «مرا ببوس» چنین بود. دو نسل از جامعۀ ما، درد و حزن و اندوه و شکست و مرگ خود را با ترانۀ «مرا ببوس»، و با صدای حسن گلنراقی گریستند.
حمیرا: بهار هستیام کو!؟ (گلهای رنگارنگ ۵۰۰)
بهار هستیام کو
گلهای رنگارنگ ۵۰۰
شعر: بیژن ترقی
آهنگ: پرویز یاحقی
خواننده: حمیرا